Ξεπέρασε τα 2.000.000 views το βίντεο από το live του Αγγελάκα στο Schoolwave 2014. Ξέρουμε ότι αυτός δεν είναι παρά ένας αριθμός - ίσως και μικρός σε σχέση με τα views άλλων καλλιτεχνών και άλλων συναυλιών. Όμως είναι μεγάλος για το μικρό φανατικό κοινό που παρακολουθεί είτε το Schoolwave είτε τον Αγγελάκα. Και κυρίως είναι μία αφορμή να μιλήσουμε γι αυτό το κλιπ.
Εκείνη τη χρονιά, το 2014, το φεστιβάλ έκλεινε 10 χρόνια. Ο Αγγελάκας είχε έρθει να πει συμβολικά 3-4 τραγούδια για να μας τιμήσει. Αμοιβή δεν ήθελε, ήξερε και ότι χρήματα αρκετά δεν υπήρχαν. Για να μειωθούν τα έξοδα έφερε μαζί του μόνο έναν κιθαρίστα και τον φίλο του τον Σαδίκη με το μπαγλαμαδάκι του.
Το κοινό που τον περίμενε ήταν περίπου 2.000 παιδιά και ήταν κοινό του φεστιβάλ - ελάχιστα είχαν έρθει μόνο για εκείνον. Ο ίδιος ήξερε πού είχε έρθει: "Το να παίζεις σε ένα κοινό 16ρηδων και 17ρηδων, δηλαδή ένα κοινό καθαρό και αθώο, μόνο στο Schoolwave σου συμβαίνει". Και από την άλλη, τα περισσότερα παιδιά ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν ο 55χρονος κύριος με τα γκρίζα μαλλιά που ανέβαινε πάνω στη σκηνή.
Ξεκίνησε λίγο μουδιασμένα. Τα τραγούδια είχαν προσαρμοστεί για μία μόνο κιθάρα την τελευταία στιγμή και με ελάχιστες πρόβες. Συν ότι ο κιθαρίστας έπαιζε με τραυματισμένο δάχτυλο. Η μεταμόρφωση έγινε στο τρίτο τραγούδι, το "Δεν χωράς πουθενά".
Οι στίχοι του βέβαια είναι διαχρονικοί. Μιλούσαν στη γενιά που μεγάλωσε με τις Τρύπες, μιλάνε και σε όλες τις νέες γενιές που ακολούθησαν και νιώθουν να μη χωράνε πουθενά. Η πατρίδα παραμένει άθλια και η ελπίδα τυφλή. Ίσως οι στίχοι λοιπόν, ίσως το ρυθμικό χειροκρότημα, ίσως οι φάτσες που έβλεπε ο Αγγελάκας πάνω από τη σκηνή, πυροδότησαν την πρώτη ξεσηκωτική κραυγή "Ε-Ε-Ε" στο 0:43 και τη δεύτερη στο 2:03. Από εκεί και πέρα έγινε αυτό που ο ίδιος έχει πει ότι επιζητά σε κάθε συναυλία: Να βγει έξω από τον εαυτό του. Βγήκε - και το κοινό τον ακολούθησε. Αντί για 5 κομμάτια, παίχτηκαν τελικά 10!
Συνήθως επιλέγουμε για κάθε guest του φεστιβάλ ένα μόνο τραγούδι να γίνει βίντεο κλιπ. Ήταν η πρώτη φορά που διαλέξαμε τρία: "Δεν χωράς πουθενά - Σιγά μην κλάψω - Γιορτή". Η επιλογή και η σειρά ήταν από μέρους μας συνειδητή: Ο θυμός - η περηφάνεια - η ένωση με τους άλλους. Αυτή είναι λίγο πολύ και η στάση ζωής που έχει κρατήσει ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια. Όταν το μήνυμα του lifestyle στην Ελλάδα από το 1990 έως το 2010 ήταν "Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου", η δική του απάντηση ήταν: "Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι".
Είναι ευτύχημα ότι αυτή η στιγμή της ταύτισης ζωής-μουσικής-καλλιτέχνη-κοινού αποτυπώθηκε με κάποιο τρόπο σε ένα βίντεο κλιπ. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα 250.000 από τα 2.000.000 views έγιναν την εποχή του κορωνοϊού και της καραντίνας. Μάλιστα τα περισσότερα σε μία ημέρα, περίπου 8.000, έγιναν στις 19 Απριλίου, την ημέρα του Πάσχα. Σημαίνει ότι 8.000 έγκλειστοι άνθρωποι τον άκουσαν - με θρησκευτική ευλάβεια - να λέει: "Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή, κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο, κι αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή, απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο... Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί".
Χρήστος Ιωαννίδης